Patronlar (bir zamanlar ben de), bizleri motive etmek için, belki de en samimi duygularla bu cümleler kurar; “biz bir aileyiz”. Buna benzer ifadelerle dolu uzun konuşmalı toplantılar düzenler. İnanın aynı samimi duygularla benzer cümleleri ben de kurdum. Ne oldu, aile mi olduk? Bu metaforu yaratırken ne kadar samimi olabildik? Sorguladığım, aslında bunun geçerli olup olmadığıdır. Kendimizden, ailemizden çaldığımız uzun zamanları iş yerinde tüketmemiz sözüm ona bu aile bağını güçlendiriyor mu? Hatta fütursuzca tükettiğimiz bu zamana yüklenilmeye çalışılan bu anlam, masumlaştırmak için bizlerin ve işverenlerin aile gibi masum bir olguyu bu ilişkilere kullanmasıdır. Maalesef! Biz aile değiliz, hiçbir zaman da olmayacağız. Aynı iş yerinde eşimizle, çocuklarımızla çalışıyor olsak bile iş yerinde onlar sadece bizim iş arkadaşlarımız olacak. Bunun dışındaki tüm değerlendirmelerde, sömürü mekanizmasının bir aracı olarak biz bir aileyiz mefhumunu kullanılacak. Sözde eğitimli beyaz yakalı yöneticiler, işyerinde daha fazla tutacaklar, iş görenlerini daha fazla çalıştıracak; hatta biz bir aileyizi güçlendirmek için işgören ve örgüt ilişkisinde verimliliği ve motivasyon artırmak adına dramalar düzenleyip, oyunlar bile oynatacaklar.
Biz bir aile değiliz, biraz zorlarsak yoldaşız. Aynı amaç için bir araya gelmiş saygı, sevgi, hoşgörü ve eşgüdümle hareket eden, önce insan, sonra iş arkadaşlarıyız. Emeğimizi kutsal sayacak bir çalışma ortamını birlikte oluşturacağız ve bu amaç doğrultusunda başarılar elde edeceğiz.
Ailemize daha çok zaman ayırabileceğimiz ve onurlu bir iş yaşamı sürdürebileceğimiz bir ortam oluşturmak için emeğimizi satacağız. Bu kadar….
