Bir zamanlar, uzak bir krallıkta, iyilik ve kötülük arasındaki mücadele her gün yaşanırdı. Krallığın zalim hükümdarı, halkına acı çektirir ve adaletsizce hükmederdi. Ancak, krallıkta yaşayan iyi kalpli insanlar, zalimin zulmüne karşı sessizce direnmeye çalışırlardı.
Bir gün, krallığın en bilge kişisi olan yaşlı bir kadın, genç bir adamla konuşmaya başladı. Genç adam, zalime karşı iyilik yapmanın doğru olup olmadığını sorguluyordu. Yaşlı kadın, ona şöyle dedi:
“İyilik, her zaman doğru bir seçimdir. Zalimler, zalimliklerinin farkında olmayabilirler, ancak iyilik onları değiştirebilir. Sessiz kalanlar, zalimliği izleyenler kadar suçlu olabilirler. İyilik, bazen sessizce yapılan küçük eylemlerle de büyük değişiklikler yaratabilir.”
Genç adam, yaşlı kadının sözlerinden ilham alarak, zalime karşı iyilik yapmaya karar verdi. Her gün, zalimin zulmüne uğrayan insanlara yardım etti, onlara umut verdi ve adalet için mücadele etti. Ancak, zalim hükümdar, genç adamın iyiliğini fark etmedi ve zulmüne devam etti. Zalim, içsel bir çatışma yaşamadan, zalimliğini sürdürdü.
Krallık, genç adamın iyiliği sayesinde değişmedi. İnsanlar, zalimin zulmü altında yaşamaya devam etti. Ancak, genç adam, iyiliğin gücüne olan inancını kaybetmedi ve hikayesini anlatarak başkalarına ilham vermeye devam etti. İyilik, her zaman galip gelmese de, genç adamın kalbinde ve eylemlerinde yaşamaya devam etti.